Categoriearchief: persoonlijk

Ter herinnering aan Aad Haasnoot – van ’t Slot (1935-2025)

Ik heb een goed leven gehad’, zei mama een paar dagen voor haar overlijden op 6 januari 2025. We hebben als kinderen en kleinkinderen veel om dankbaar voor te zijn in onze moeder en oma & omi, nu we vandaag afscheid van haar nemen. In dit korte moment wil ik wat herinneringen naar boven halen en een aantal eigenschappen van onze moeder – Aad Haasnoot-van ’t Slot – noemen die ons kunnen inspireren op onze weg door het leven.

Aad Haasnoot in 1982

Verhalen genoeg
Er zijn verhalen genoeg! Verhalen vertellen, vinden Haasnoten niet moeilijk, dat leerden we van onze vader én van onze moeder. Ook toen mama’s wereld heel klein werd en zich beperkte tot de Talmahof in dit afgelopen jaar, gingen de verhalen door. Nu vooral over haar jeugd in Waddinxveen, over haar vader die té jong was overleden, over het gezin met de vijf zussen en over onderduikers in de Tweede Wereldoorlog.
In het verleden leefde ze op, in het heden was ze vaak de weg kwijt. We zijn dankbaar dat ze ons tot op het laatst toe herkende en op ons betrokken was. Hebben jullie wel een huwelijkscadeau van mij gekregen, vroeg ze nog aan kleinzoon David en zijn vrouw, net na nieuwjaar. En ze gunde een van haar kleindochters écht een vriend: je bent zo’n knappe meid!

Er zijn veel verhalen & herinneringen. Ik verbind ze losjes met drie eigenschappen die zo kenmerkend voor mama waren: gezelligheid creëren, goed-doen voor een ander, en blijven vertrouwen.

Gezelligheid creëren
In haar oma-boekje liet ze opschrijven: ‘Ik was een vrolijk kind; moeder zei: ondeugend. Er werd veel gezongen in huis, vooral toen m’n vader nog leefde’.
Hans en Aad vonden het heerlijk om mensen te ontvangen en samen met gasten goed te eten. Mama dekte dan de tafel heel mooi, met het Duitse servies & het zilveren bestek, en met bloemen in de kamer. Ze schreef ergens: ‘In de eerste jaren dat we getrouwd waren, kwamen oma van ’t Slot en opa & oma Haasnoot bij ons eten op onze trouwdag. Ik maakte er altijd een feest van’.

Hans & Aad in Katwijk – eind jaren 1950

In de brieven die ze aan mij en Mirjam schreef toen wij in Ethiopië woonden, gaat het heel veel over wie er op bezoek kwam en hoe gezellig het was. De kleinkinderen herinneren zich vooral de kippensoep, de zondagse AGV (aardappelen-groente-vlees) met zelfgemaakte appelmoes, en griesmeelpudding met bramensap toe. En in een stoere bui dronk ze soms een glas bier!

De verhuizing van Katwijk naar Emmeloord in 1986 was spannend geweest. Zouden ze er kunnen aarden? De Katwijkers konden zich niet voorstellen dat er leven mogelijk was buíten Katwijk. Het werden hele goede en gezegende jaren in Emmeloord. Vriendschappen bloeiden op, en mama bracht vele uren door in haar tuintje, met kaarten-maken, handwerken en andere creatieve projectjes. Ze ontplooide zich als nooit te voren: kwam in het bestuur van de vrouwenvereniging, ging op Engelse les, deed een computercursus en bewegen voor ouderen.

Goed-doen voor een ander
Aad was ooit naar Noordwijk verhuisd voor het werk met verstandelijk gehandicapten bij de Van den Bergh-stichting. Zo had ze Hans ontmoet in Katwijk. Daarna volgde een leven met een groot gezin en hard werken in de bakkerij. Hoe heeft ze dat ooit allemaal kunnen doen, vraag je je af. Een gezin met 7 kinderen draaiend houden en ook nog heel veel werk in de bakkerij verzetten. Het was ook eigenlijk niet mogelijk. Ooit zei ze me op het bankje in de zon, in het voortuintje op de Munnikplaat: ‘De bakkerij heeft ons misschien té veel gekost’. Ik denk dat dat zo is.

In de Emmeloordse periode richtte haar energie zich vooral ook op anderen. Ze deed veel bezoekwerk namens de kerk en in Wittestein, was actief voor de Roemenië-werkgroep, maakte heel veel potten jam, en pannenkoeken, en soep voor allerlei goede doelen. Ze ging ook een keer mee op tournee met het koor van Nelleke als kok. En in de jaren dat ze dat nog kon, behangde ze een kamer bij een van de kinderen of vermaakte ze de gordijnen voor ons. En dan was er ook nog de enorme hoeveelheid kaarten die ze verstuurde om iemand te feliciteren of te bemoedigen.

Blijven vertrouwen
Na het overlijden van papa werd het geloof van mama verdiept, ze wilde blijven vertrouwen, ondanks het verdriet. In de brieven die ze aan ons stuurde in die tijd, lezen we daar veel over. Ze zegt ergens: ‘… soms kun je van harte zingen over de liefde van God voor ons. Door het sterven van papa ben je toch weer extra doordrongen dat we we hier geen blijvende stad hebben… Ik heb er de laatste dagen veel over nagedacht – maar niet somber hoor…’. Ze koos ervoor om zich op het goede te richten: ‘Het is fijn om mooie dingen te herinneren, de nare dingen … daar heb je al genoeg verdriet over gehad’.

Mama had véél aan de kerkdiensten. Toen ze nog naar de kerk ging, was dat mét hoed. Niet om een groot statement te maken, maar omdat ze dat zo gewend was. Ze had trouwens wel duidelijke meningen over de kerkelijke ontwikkelingen, maar daarin werd ze steeds milder.
Toen ze een tablet leerde bedienen, ging ze meedoen met kerkshoppen. Naast de diensten in Emmeloord, volgde ze de Noorderkerk in Amsterdam en de Maranathakerk in Rotterdam. Ook deed ze een telefonische preekbespreking met tante Co op Tholen, nadat ze allebei daar de avonddienst hadden beluisterd.

Aad Haasnoot – van ’t Slot in 2018

De dagen voor haar overlijden was er het vertrouwen dat ze thuis zou komen, maar er was soms ook de aanvechting: ik heb zoveel verkeerd gedaan, ben ik er wel klaar voor? Zonder haperen zei ze alle drie de coupletten van het lied ‘Ik wens te zijn als Jezus’ op. Met als refrein: ‘Och, Heiland wil mij helpen en maak mij zo als Gij’.

We hadden Psalm 91 – de nieuwjaarspsalm – met haar gelezen. En de laatste dag dat ze nog aanspreekbaar was, vroeg ze meerdere keren: ‘Wie zei nu ook alweer – Wie in de schuilplaats van de Allerhoogste is …?’ En dan maakten we het vers voor haar af: ‘die zal overnachten in de schaduw van de Almachtige’.

Voor mama is dit nu geen vraag meer … voor haar is het werkelijkheid geworden.

[door Jacob Aart Haasnoot – 10 januari 2025]

Het overlijdensbericht staat hier.
Dit liturgie van de dienst hier.
De opname van de dankdienst voor haar leven hier (ingekorte versie & lage resolutie; mp4 / 186MB).

Herinneringen aan Wout van Laar

Het overlijden van zendingsman-in-hart-en-nieren Wout van Laar maakte me verdrietig. Hij overleed op 28 juli 2020. Ik had via-via gehoord dat hij ziek was, maar ik was het contact met hem kwijtgeraakt. Wout had nog in onze uitzenddienst gepreekt in 2010 toen wij uitgezonden werden naar Zuid-Soedan (de dienst is hier nog te beluisteren). In de jaren daarna reageerde hij soms nog op een nieuwsbrief van ons.

Wout van Laar
Wout van Laar

Vasthoudend
Ik leerde Wout kennen in de tijd dat ik bij de Evangelische Zendingsalliantie werkte. Hij was directeur bij de Nederlandse Zendingsraad en in die tijd begonnen de twee organisaties steeds meer samen te werken. Het waren mooie tijden. Ik was onder de indruk van de vasthoudendheid van Wout. Tegelijkertijd was hij een prettig en zacht persoon.

Granada
We gingen samen naar een Latijns-Amerikaanse zendingsconferentie in Granada, Spanje. Daar zag ik Wout in een Latino-jasje. Hij genoot van de gesprekken en contacten. Mijn ogen gingen daar open voor de nieuwe realiteit (de paradigm shift) van de wereldkerk! Wout stelde me voor aan de missioloog Samuel Escobar en we hadden samen ook mooie gesprekken. Ik schreef dit verslag over die conferentie.

Citaten van Wout
Ik eindig met wat citaten uit het boek Als leerlingen tussen de volken waarin Wout een hoofdstuk schreef (Naar een nieuwe katholiciteit). Het laat zijn hart voor de wereldkerk zien en ook zijn kritische opvattingen over de organen van oecumene en zending.

“Missionair werk vanuit bureaus waar geen plaats is voor visie en experiment, en waar het budget de grenzen aangeeft van het werk, heeft geen toekomst” (p. 154).

“Misschien betekent zending vandaag vooral: leren loslaten en ruimte geven aan de Geest van Christus, zoals die de nieuwe wegen schrijft door de tijd; ruimte geven aan initiatieven van anderen, aan inzichten en strategieën die wij niet hebben bedacht” (p. 154).

“In het fenomeen van de migrantenkerken hebben wij niet te maken met exotische resten uit de oude ‘zendingsdoos’, maar zien wij ons geconfronteerd met voorposten van het christendom van de toekomst” (p. 155).

“Oefeningen in ‘intercultureel bijbellezen’ [-] kan de ontmoeting tussen christenen uit een veelheid van culturen belangrijk bevorderen. Migrantenchristenen dagen ons vanuit de ervaring van de diaspora uit om open te zijn voor nieuwe perspectieven van bijbellezen…” (p. 157).

“Kennisname van de praktijk van de navolging in de kerken van het Zuiden zou kunnen leiden tot een herwaardering van de eeuwenoude schat van de kerk” (p.158).

“Vanuit het bewustzijn van [een] nieuwe katholiciteit [-] mogen wij zonder achterom te zien de hand aan de ploeg slaan en ons laten meetrekken in de missio Dei in de richting van de nieuwe schepping waarnaar de mensheid reikhalzend uitziet” (p. 158).

De nagedachtenis van Wout van Laar zij ons tot zegen. May he rest in eternal peace and rise in glory!

The Haasnoots in 2017

A merry Christmas and New Year blessings for 2018!
Instead of sending out a Christmas letter by email, we made this blog with pictures and some explanations telling a little bit of our story of 2017. We are thankful for the many blessings we have received this year and it is our prayer that we have been able to share some of these blessings with others as well.

Haasnoot family in Kampala (Jan. 2017)

Mirjam with her class at an adventure park near Kampala

Mirjam: overnight camping ’trip’ at school compound

Rehearsal for Christmas programme

Christmas programme Acacia International school, Kampala

Mirjam enjoying a supermarket in the Netherlands

Summer 2017. Boat trip in Giethoorn. With Joel, Jacob, Jacob’s mum and Tirza.

Jacob with church leaders in Assosa, Ethiopia

Preken in een settlement

Jacob preaching in a refugee settlement with South Sudanese refugees in Northern Uganda

Jacob preaching in a service in the Netherlands (Nov. 2017)

The Haasnoot boys

Joel & Tirza – winter in the Netherlands

Jesse with his school class in the Netherlands

 

Desta (left) doing… something?!

David’s 18th birthday at St. Andrew’s School, Turi, Kenya

 

Jaap wordt predikant

Op dinsdag 24 juni 2014 werd Jaap bevestigd als predikant in de Episcopal Church (Anglicaanse kerk) van Zuid-Soedan & Soedan. Maar werd hij vorig jaar ook al niet bevestigd? Hoe zit dat? Ja, dat klopt. In de Anglicaanse kerk word je eerst als ‘deacon’ aangesteld. Dat is vergelijkbaar met een kandidaat of proponent in Nederland. Een jaar later word je als ‘priest’ bevestigd. Dan mag je alle functies van een predikant uitoefenen. Hierbij een foto-verslag van een mooie dag. Na deze bevestigingsdienst werd ook de Bari bijbelconcordantie die we met een aantal studenten hebben gemaakt, gepresenteerd. Ook daarvan een paar foto’s.

Voor de dienst is er eerst een bijeenkomst waarin de kandidaten een belofte doen en een verklaring ondertekenen

Voor de dienst is er eerst een bijeenkomst waarin de kandidaten een belofte doen en een verklaring ondertekenen

2a signing declaration

Jaap ondertekent de verklaring

2b procession

In processie richting de kerk

3 Any final objections

Hier worden we voorgesteld aan de aanwezigen. Als er bezwaren zijn tegen de bevestiging, is het nu de laatste kans om die te uiten. Die waren er niet.

4 blessing

De handoplegging door de bisschop en alle andere predikanten. Een bijzonder moment.

5 communion

Jaap deelt brood en wijn uit. Links naast Jaap staat Henry. Hij werd die dag als deacon bevestigd.

6 speech concordance

Jaap vertelt wat meer over de Bari-concordantie. Naast Jaap, staat de directeur van de predikantenopleiding, Rev. John Mono.

7 commissioner receives concordance

De commissioner van Kajo-Keji County ontvangt het eerste exemplaar van de concordantie uit handen van bisschop Anthony Poggo.

8 group

Na de dienst worden er buiten veel foto’s gemaakt!

Jaap wordt deacon

Op zondag 28 juli werd ik (Jaap) bevestigd als deacon in de Episcopal (Anglican) Church of Sudan (ECS). Dat was een bijzondere gebeurtenis! Het woord ‘deacon’ kun je niet simpelweg met (een gereformeerde) diaken vertalen, want in de Anglicaanse traditie werkt het wat anders. Een deacon is eigelijk een beginnend predikant. Meestal wordt een deacon na een jaar tot volledig predikant bevestigd. Als deacon maak ik méér deel uit van de kerk en ook op de predikantenopleiding helpt het om zelf bevestigd te zijn. Ik vind het ook mooi dat ik juist in de ECS ben bevestigd. Dat laat iets zien van de ontwikkeling in de wereldkerk: de kerk in Afrika wordt meer en meer bepalend in het geheel van de wereldkerk.

In de bevestigingsdienst was ik de enige deacon en daarnaast werden drie deacons tot volledig predikant aangesteld. Het was een volle dienst! Naast de bevestigingen was er ook heilig avondmaal en werd er nog geld ingezameld voor een nieuwe auto voor de bisschop. We begonnen rond half elf en waren om een uur of drie klaar met de dienst. Daarna volgt er (natuurlijk) nog een maaltijd, dus om een uur of  5 waren we weer thuis. Aan de hand van wat foto’s vertel ik wat meer.

Deze foto hieronder is van de generale repetitie op zaterdagmiddag. De hele liturgie werd doorgenomen en we oefenden ook waar we wanneer moesten staan en knielen. Bisschop Anthony zei ter relativering: “Maak je er niet te druk om. Als er iets fout gaat, dan lossen we dat wel weer op!”.

Generale repetitie

Generale repetitie (Mirjam rechts met kindje)

Vóór de dienst moesten alle kandidaten eerst een verklaring (van trouw aan Schrift en belijdenis) ondertekenen. Ik deed dat in het Engels. De anderen in het Bari (lokale taal).

Tekenen van verklaring

Tekenen van verklaring

De bevestingsliturgie bestaat uit drie delen: voorstellen, vragen beantwoorden en gezegend worden. Hier word ik ‘voorgesteld’ aan de bisschop. Aan de aanwezigen wordt dan gevraagd om ze mij geschikt vinden voor ordination en of ze mij willen ondersteunen in mijn taken. Daarop klonk een helder ‘ja’.

Voorstellen van kandidaat

Voorstellen van kandidaat

Daarna mocht ik acht vragen beantwoorden, volgens de liturgie. Bijvoorbeeld deze vraag: “Will you promote unity, peace, and love among all Christian people, and especially among those whom you serve?”. Mijn antwoord was: “By the help of God, I will”.

Vragen beantwoorden

Vragen beantwoorden

De laatste fase was het ontvangen van de zegen. Mirjam stond toen achter me. Dit vond ik een indrukwekkend moment. “Make him faithful to serve, ready to teach, constant in advancing your gospel; and grant that, always having full assurance of faith, abounding in hope, and being rooted and grounded in love, he may continue strong and steadfast in your Son Jesus Christ our Lord…”. Daarna kreeg ik m’n ‘preaching scarf’ omgehangen en ontving ik een Bari NT.

Zegen

Zegen

Toen klonken er opeens vreugdekreten en kwam het koor naar voren om me te feliciteren! Ik kreeg een slinger (!) omgehangen en een kadootje.

Toen klonken er opeens vreugdekreten en kwam het koor naar voren om me te feliciteren! Ik kreeg een slinger (!) omgehangen en ik kreeg een kadootje.

Nadat iedereen is bevestigd, staan we voor in de kerk en is er dans en zang. We worden met veel enthousiasme gefeliciteerd.

Nadat iedereen is bevestigd, staan we voor in de kerk en is er dans en zang. We worden met veel enthousiasme gefeliciteerd.

Er waren twee bisschoppen in deze dienst. Onze eigen bisschop Anthony (helemaal rechts) en daarnaast bisschop Hilary van de naburige diocese Yei.

Er waren twee bisschoppen in deze dienst. Onze ‘eigen’ bisschop Anthony (rechts) en daarnaast bisschop Hilary van de naburige diocese Yei.

Hilda & Dick (niet op foto) Malaba vertegenwoordigden de GZB.

We vonden het erg leuk dat Hilda & Dick (niet op foto) Malaba erbij waren als vertegenwoordigers van de GZB.

Met dank aan Dick Malaba (Yei) voor de foto’s.

Muurhangsels

Deze keer een wat lichtere bijdrage, vooral om te kijken. Wat hangt er in ons huisje in Kajo-Keji aan de muur? Hieronder onze verzameling van ansichtkaarten, kalenders en platen. De foto’s zijn niet allemaal zo scherp, maar dat is ook wel handig in verband met copyright issues 🙂

Deze kalender hangt in onze woonkamer en we vinden ‘m zelf heel mooi.

Davids ‘glas-in-lood’ van papier. Hij hangt achter het raam van onze voordeur. Als je ’s avonds van buiten naar binnen kijkt, ziet het er heel mooi uit!

Tekening van Jesse gemaakt door een wereldberoemde tekenaar in Parijs.

Ansichtkaarten van Karen Blixen (Out of Africa). We kochten deze in het Karen Blixen-museum in Denemarken.

Plaatjes uit Katwijk (geboorte-plaats Jaap).

In de slaapkamer hebben we kunst van Desta aan de muur hangen. 

In de studeerkamer hangt deze collectie: een kruisje dat we kregen van de Anglicaanse kerk in Arnhem en foto’s van familie en studenten. Daartussen een plaatje van een ikoon. 

Poster met African Icons van het BBC-magazine Focus on Africa hangt in onze woonkamer. 

Een voorbeeld van Afrikaanse volkskunst hangt bij ons in de keuken.

En tenslotte: de verjaardagskalender die Mirjam van haar basisschool in Ede kreeg. Hij hangt trouwens in de keuken… niet op de wc.

Desta & David: St. Andrew’s School, Turi

Desta en David zitten sinds begin september op een school met in internaat in Kenia: St. Andrew’s. Kijk vooral eens op de website van de school en je ziet de 80-jarige geschiedenis van de school terug in de gebouwen. De school is prachtig gesitueerd in het hoogland van de Rift Valley. Maar wat vinden Desta en David nu van de school? Wat zijn hun ervaringen na 6 weken?

Desta: het blijft wel school
De eerste week vond ik niet leuk. Ik wist niet precies hoe alles ging en ik kende ook niemand. Maar na die week ging het steeds beter. Er zijn leuke dingen, maar natuurlijk ook minder leuke zaken, want het blijft wel school. Ik vind crosscountry hardlopen (5 km) leuk en ook ‘ultimate frisbee’, dat is een combinatie tussen rugby and frisbee. Verder ga ik op vrijdagavond naar de Christian Union (CU) en dat is ook fijn.

De vakken op school die ik gekozen heb (ICT, gym, frans en geschiedenis) vind ik leuk. Ik ben minder blij met schei- en natuurkunde, maar wiskunde en Engels zijn wel prima. Tja, wat vind ik minder geslaagd? Het eten is somsDesta en David in St. Andrew's uniform een beetje eentonig en we maken ook lange dagen: tot 5 uur school en daarna nog sporten.

M’n kamergenoot heet Rahul en hij is een Indiaase Keniaan. We hebben niet echt een klik, maar het is wel oké. Drie keer per week praat ik met m’n ouders via de telefoon. Daarnaast e-mailen we ook. M’n moeder kwam langs op het ouderweekend in Kenia en nu zijn we voor een weekje ‘herfstvakantie’ in Kampala.

David: boogschieten
Ik vind het een leuke school. Er is vooral veel aandacht voor sport en muziek. De eerste week was moeilijk, maar nu heb ik wat meer vrienden. Zoals Jason, zijn ouders zijn zendingswerkers in Noord-Kenia, en Dan & Jo, dat is een tweeling waarvan de ouders op school lesgeven.

Ik vind basketbal en crosscountry leuk. Verder heb ik leuke leraren voor wiskunde en voor geschiedenis. In het weekend is er van alles te doen. Zaterdag doe ik aan boogschieten en zijn er ook andere activiteiten. Zondag gaan we eerst naar de kerk en dan is er vrije tijd. ’s Middags zie ik Desta dan.

Bijna elke dag heb ik wel contact met m’n ouders via e-mail of telefoon. M’n slaapzaal is niet de meest gezellige, maar is wel oké.

In memoriam Henk van der Vlist

Op 20 mei 2011 werd onze (schoon)vader en opa Henk van der Vlist in Garderen begraven. De rouwkaart vindt u hier. Jaap heeft op de begrafenis een kort in memoriam uitgesproken namens de familie. Dat geven we bewerkt hieronder weer.

Henk van der Vlist was een veelzijdig mens. We denken aan hem als een zorgzame en lieve man, een betrokken vader, een enthousiaste opa, van nature schoolmeester, een gedreven dorphistoricus, warme supporter van zendingswerk, iemand die graag in de tuin bezig was, een kampeerder die genoot van nieuwe plekjes, en een gelovig mens. En hij was nog veel meer. In het kort zeggen we iets meer over Henk van der Vlist als vader en opa, als schoolmeester en als ondersteuner van zendingswerk.

We denken aan hem als een betrokken en enthousiaste vader en opa. Hij kon je ’s avonds laat nog bellen om te vragen hoe het examen was gegaan of hoe het was afgelopen met dat belang­rijke gesprek. Elke verjaardag van de kinderen of kleinkinderen was hij samen met mama van de partij. De enige reden om verstek te laten gaan, was als je in het buitenland woonde. Voor zijn kleinkinderen was hij een fijne opa. Hij kroop met ze over de vloer, werkte samen met ze in de tuin, deed samen boodschappen met ze en hield vooral veel van ze. Een van de kleinkinderen zei: “Boodschappen doen met opa duurde altijd wel even, want hij praatte met iedereen die hij tegenkwam”. Hij was een zeer sociaal mens.

Henk van der Vlist (1936-2011)

Daarnaast herinneren we hem als schoolmeester. Het onderwijs was zijn passie. In de 40 jaar dat hij in Garderen onderwijzer was op de Prins Bernhardschool, heeft hij zeker 1000 kinderen bijbelse en zendingsverhalen verteld, lezen en rekenen geleerd en hen laten delen in zijn liefde voor de geschiedenis van Garderen en Nederland. Vanmorgen zijn er een aantal van die 1000 kinderen van toen hier aanwezig.
Onze laatste nieuwsbrief heeft papa niet meer kunnen lezen, maar daarin citeren we een Soedanese jonge man die zegt: “We hebben onderwijzers nodig in Soedan, want leraren zijn als boeren die het zaad zaaien in de akkers. Onderwijzers zijn fundamenteel voor een samenleving”. Papa zou nooit hebben opgeschept over zijn rol als leerkracht, daar was hij te bescheiden voor. Maar Garderen is wat zij is, mede dankzij de invloed van Meester van der Vlist.

Henk van der Vlist was ook een gedreven praktische ondersteuner van het zendingswerk. Hij zat vele jaren in de classicale zendingscommissie, bezocht élke zendingsdag van de GZB en schreef vele brieven naar zendingswerkers om hen te bemoedigen. Hij was een bruggen­bouwer die zocht naar overeenkomsten tussen mensen. Hij hield zich niet zo bezig met theologische verschillen, maar had vooral het gezamenlijke doel voor ogen.
Hij was onze grootste supporter in de perioden dat wij in het buitenland woonden voor zendingswerk. We kregen honderden brieven en e-mails van hem waarin we hoorden hoe het in Garderen was en waarin hij vroeg het met ons ging.

Papa sprak vooral indirect over zijn gevoelens en over zijn geloof. Het laatste telefoongesprek dat ik met hem had was vlak voor zijn operatie. Hij vertelde hoe hij in de tuin bezig was geweest de laatste dagen en hoe het weer had meegewerkt. Hij had verschillende groenten kunnen zaaien of poten. ‘Ja, dat heb ik gewoon maar gedaan’, zei hij. En toen citeerde hij Maarten Luther die heeft gezegd: ‘Ook al weet ik dat Christus morgen terugkomt, dan nog plant ik vandaag een appelboom’. En op die manier deelde papa zijn geloof en vertrouwen met ons dat het met de dood niet over is. Want alléén als je gelooft in een toekomst na de dood heeft het zin om vlak voor een levensbedreigende operatie je tuin nog in te zaaien. En zó heeft papa onderstreept dat we uitzien naar die dag dat hemel en aarde samengevoegd zullen worden en Gods woonplaats onder de mensen zal zijn. Dan zal God alle tranen uit onze ogen wissen.

We hopen dat de herinnering aan Henk van der Vlist ons inspireert en tot zegen zal  zijn!

Zie ook: www.garderengeschiedenis.nl

Ziekte Mirjams vader

(11 mei 2011) Mirjam is nu ruim een week terug in Kampala. Het valt haar niet mee om weer om te schakelen. Ze had een heftige, emotionele week in Nederland. Elke dag bezocht ze haar vader in het ziekenhuis. Zijn situatie is de laatste dagen vrij stabiel. Moeilijk is dat hij niet kan praten. Dat is heel triest. Nu zal hij naar een verpleeghuis of naar een hospice moeten verhuizen. We vinden het fijn dat we veel bemoedigende mailtjes kregen en krijgen. Jullie gebed voor de hele familie stellen we ook op prijs.

Overleden
(16 mei 2011) Vanmorgen vroeg is Mirjams vader, Henk van der Vlist, in het ziekenhuis in Utrecht overleden. We kregen gisteren bericht dat het niet goed ging. Joel en Jesse zijn zondagmiddag nog bij hem in het ziekenhuis geweest om afscheid te nemen. Hij zou vandaag naar een hospice in Barneveld gaan, maar hij werd eerder thuisgehaald door zijn hemelse Vader.
We zijn verdrietig, maar vooral ook dankbaar voor wie hij was en voor het mooie en veelzijdige leven waar we op terug mogen kijken. We denken aan hem als een betrokken vader, een enthousiaste opa, van nature schoolmeester, nieuwsgierige dorpshistoricus in Garderen en een gedreven ondersteuner van zendingswerk en –werkers.
We gaan nu bezig met het regelen van de reis naar Nederland. We stellen jullie gebed op prijs. Bedankt voor jullie meeleven.

[Update 16 mei om 15.00 uur Oegandese tijd. We kregen alles op tijd geregeld en vliegen vanavond via Nairobi naar Amsterdam. Morgenochtend hopen we op Schiphol aan te komen. De begrafenis is op vrijdag.]

Gebed: dag aan dag

May I know You more clearly,
Love You more dearly,
And follow You more nearly,
Day by day.

(Saint Richard of Chichester)

Dag aan dag,
wil ik U beter leren kennen,
meer van U houden,
en U op de voet volgen,
elke dag opnieuw.

[eigen hertaling]