Om dit bericht te versturen sta ik op een paar stenen onder de palmboom met uitzicht op de nieuwe kerk in aanbouw. Want op díe plek kun je het mobiele netwerk van Uganda ontvangen. En dat heb ik nodig met mijn simcard. Ik ben voor een week in Kajo-Keji (Zuid-Soedan). Hierbij een paar eerste indrukken.

Met een vliegtuigje van de MAF ben ik hierheen gevlogen. Toen we landden op de airstrip, stak er net nog een brommer over… Samen met een paar andere gasten werd ik opgehaald door een delegatie van de kerk.

We kregen thee en gingen daarna op bezoek bij een cursus die verzorgd wordt door een team uit de UK, over trauma healing. Ook werd ik naar m’n verblijf voor de week gebracht. Dat  bleek ons toekomstige huisje te zijn dat ik al van de foto’s kende! Er stond al een 2-persoonsbed en 2 enkele bedden voor de jongens. Ik kreeg ook een persoonlijk toilet (Franse stijl) toebedeeld in het toilethuisje. Ik voelde me welkom! Aan het eind van de middag kreeg ik een jerrycan warm water om me te wassen. En ’s avonds werd m’n muskietennet nog beter opgehangen, hoewel ik het al prima vond.

Terug naar de middag: de principal gaf alle gasten een rondleiding over het terrein van de school. Conclusie: veel potentieel, mooie gebouwen, maar telkens weer te weinig geld en onvoldoende menskracht als remmende factoren. Daarna aten we lunch met de workshop-groep: ugali, rijst, vissaus, okra & bonen. Was lekker.

Later in de middag een eerste bijeenkomst met de  bisschop, de principal en Alex, een Soedanese docent die ook nieuw is. Het tekort aan middelen en mensen leidt tot een vicieuze cirkel van gebrek aan motivatie en kwaliteitsverlies. Genoeg te doen, dat is duidelijk. ’s Avonds eet ik samen met Alex en praten we over van alles en nog wat. Rond 10 uur ga ik naar bed, moe van alle indrukken, maar ook bemoedigd door de ontmoetingen.