Op zondag 28 juli werd ik (Jaap) bevestigd als deacon in de Episcopal (Anglican) Church of Sudan (ECS). Dat was een bijzondere gebeurtenis! Het woord ‘deacon’ kun je niet simpelweg met (een gereformeerde) diaken vertalen, want in de Anglicaanse traditie werkt het wat anders. Een deacon is eigelijk een beginnend predikant. Meestal wordt een deacon na een jaar tot volledig predikant bevestigd. Als deacon maak ik méér deel uit van de kerk en ook op de predikantenopleiding helpt het om zelf bevestigd te zijn. Ik vind het ook mooi dat ik juist in de ECS ben bevestigd. Dat laat iets zien van de ontwikkeling in de wereldkerk: de kerk in Afrika wordt meer en meer bepalend in het geheel van de wereldkerk.
In de bevestigingsdienst was ik de enige deacon en daarnaast werden drie deacons tot volledig predikant aangesteld. Het was een volle dienst! Naast de bevestigingen was er ook heilig avondmaal en werd er nog geld ingezameld voor een nieuwe auto voor de bisschop. We begonnen rond half elf en waren om een uur of drie klaar met de dienst. Daarna volgt er (natuurlijk) nog een maaltijd, dus om een uur of 5 waren we weer thuis. Aan de hand van wat foto’s vertel ik wat meer.
Deze foto hieronder is van de generale repetitie op zaterdagmiddag. De hele liturgie werd doorgenomen en we oefenden ook waar we wanneer moesten staan en knielen. Bisschop Anthony zei ter relativering: “Maak je er niet te druk om. Als er iets fout gaat, dan lossen we dat wel weer op!”.

Generale repetitie (Mirjam rechts met kindje)
Vóór de dienst moesten alle kandidaten eerst een verklaring (van trouw aan Schrift en belijdenis) ondertekenen. Ik deed dat in het Engels. De anderen in het Bari (lokale taal).

Tekenen van verklaring
De bevestingsliturgie bestaat uit drie delen: voorstellen, vragen beantwoorden en gezegend worden. Hier word ik ‘voorgesteld’ aan de bisschop. Aan de aanwezigen wordt dan gevraagd om ze mij geschikt vinden voor ordination en of ze mij willen ondersteunen in mijn taken. Daarop klonk een helder ‘ja’.

Voorstellen van kandidaat
Daarna mocht ik acht vragen beantwoorden, volgens de liturgie. Bijvoorbeeld deze vraag: “Will you promote unity, peace, and love among all Christian people, and especially among those whom you serve?”. Mijn antwoord was: “By the help of God, I will”.

Vragen beantwoorden
De laatste fase was het ontvangen van de zegen. Mirjam stond toen achter me. Dit vond ik een indrukwekkend moment. “Make him faithful to serve, ready to teach, constant in advancing your gospel; and grant that, always having full assurance of faith, abounding in hope, and being rooted and grounded in love, he may continue strong and steadfast in your Son Jesus Christ our Lord…”. Daarna kreeg ik m’n ‘preaching scarf’ omgehangen en ontving ik een Bari NT.

Zegen

Toen klonken er opeens vreugdekreten en kwam het koor naar voren om me te feliciteren! Ik kreeg een slinger (!) omgehangen en ik kreeg een kadootje.
-

Nadat iedereen is bevestigd, staan we voor in de kerk en is er dans en zang. We worden met veel enthousiasme gefeliciteerd.

Er waren twee bisschoppen in deze dienst. Onze ‘eigen’ bisschop Anthony (rechts) en daarnaast bisschop Hilary van de naburige diocese Yei.

We vonden het erg leuk dat Hilda & Dick (niet op foto) Malaba erbij waren als vertegenwoordigers van de GZB.
Met dank aan Dick Malaba (Yei) voor de foto’s.
Gisteren een kalender gekocht met schitterende luchtfoto’s van Afrika door de fotograaf Michael Poliz. Hieronder de foto waar we nu naar kijken in de woonkamer. Deze foto is gemaakt in Zambia. Hier meer over hoe de foto’s zijn gemaakt.


Gisteren werd het boek dat we al heel lang wilden hebben bezorgd: African Ark. Er staan schitterende foto’s in van volken in de hoorn van Afrika. Als we de plaatjes van de Ethiopisch-Orthodoxe feesten zien, dan krijgen we wel een beetje heimwee naar het land waar we 9 jaar hebben gewoond. Je vindt in dit werk ook foto’s van Surma’s in Ethiopië die aan body-painten doen.

Dat ziet er prachtig uit en op basis daarvan roepen bepaalde antropologen: laat deze cultuur intact en houd zendelingen op afstand. Met dat body-painten is inderdaad niks mis, maar als je je wat meer in de Surma-cultuur verdiept, dan is er veel angst, geweld, voedseltekort en alcoholmisbruik. Natuurlijk zit daar ook veel Westerse invloed achter, maar die draai je niet meer terug. De impact van het christelijke geloof op de Surma’s is juist dat bepaalde elementen van de cultuur (via alfabetisering in de eigen taal en bijbelvertaalwerk) bewaard worden en dat een boodschap aangeboden wordt die stabiliteit en rust brengt in een zeer turbulente samenleving. Welk alternatief heeft de cultureel antropoloog in de aanbieding?