Tag archieven: Hiebert

Eerherstel van de zendingswerker

Het is geen nieuws dat het beroep zendeling weinig positiefs oproept bij de gemiddelde seculiere Nederlander. Maar ook binnen de kerk ligt de zendingswerker onder vuur: Is zendingswerk wel effectief en economisch? Wat hebben wij als krimpende kerk nog te bieden? Kun je via moderne communicatiemiddelen niet hetzelfde bereiken? En ook is er de vraag naar motivatie: is het niet vooral eigen behoeftebevrediging?

Nu zeg ik niet dat dit geen relevante vragen zijn, maar de antwoorden zijn mij vaak te gemakkelijk en te snel. Een aantal (zendings)organisaties zijn van dit ‘oude zendingsmodel’ afgestapt om nu vooral via projectfinanciering het werk bij partners mogelijk te maken.

ik ben ervan overtuigd dat we zonder zendingswerkers (en dat kunnen ook zendelingen uit Azië, Afrika en Latijns-Amerika zijn…, graag zelfs) geen echte relaties kunnen leggen en onderhouden in de wereldkerk. Ik schreef daarover een paar jaar geleden een artikel en ik vat de hoofdpunten daaruit hier nog even kort samen.

(1) Als kerken wereldwijd samenwerken, dan wordt christelijke eenheid zichtbaar, de naam van Christus verheerlijkt en Gods zending in de wereld bevorderd. Ook zorgt samenwerking ervoor dat de gemeente niet introvert wordt en kritisch naar de eigen cultuur blijft kijken.

(2) De zendingswerker speelt een belangrijke, verbindende rol in deze relaties tussen gemeenten. De missioloog Paul Hiebert spreekt over de uitgezonden werker als bemiddelaar. Die rol moeten zendingswerker dan ook wel op zich nemen. Eerlijk gezegd schrik ik weleens hoe sommige zendingswerkers over de lokale ontvangende gemeente praten en schrijven: vooral in negatieve termen. Nu begrijp ik dat daar vaak frustratie onder zit over de trage voortgang in het werk, maar dat maakt het nog steeds niet goed.

(3) Hoe ben je dan bemiddelaar als zendingswerker? Ik geef een aantal voorbeelden:
♦ Ik probeer zelf regelmatig in nieuwsbrieven en presentaties lokale christenen ‘aan het woord te laten’. Hoe denken zij over Gods wil, over ziekte en gezondheid, over de bovennatuurlijke wereld, over zending? Een verlofpresentatie die alleen over jezelf en over je werk gaat, is te eenzijdig.
mission♦ Een ‘interculturele bijbelstudie’ levert nieuwe perspectieven op. De zendingswerker doet bijbelstudie met een groep christenen en schrijf daar een verslag van. De werker stuurt dat verslag naar de uitzendende gemeente in Nederland en vraagt hen hetzelfde te doen over hetzelfde bijbelgedeelte. Dat Nederlandse verslag wordt vervolgens weer met de eerste groep gedeeld.
♦ Kerken wisselen gebedspunten uit en bidden voor elkaar. Ik zie dit in de diocese in Zuid-Soedan waar ik werk, functioneren. De kerk daar bidt voor de gemeenten waar zij een relatie mee heeft.
♦ Delegaties van partnergemeenten bezoeken elkaar met enige regelmaat. De zendingswerker kan dat faciliteren. Dat vraagt wel om een goede voorbereiding en om een bredere doelstelling dan alleen een diaconale. Het vereist ook een goede terugkoppeling naar heel de gemeente.
♦ Ik ken het voorbeeld van een Lutherse zendingsorganisatie in Finland die een voorganger uit Ethiopië drie maanden laat werken in een Finse gemeente. Daar komt natuurlijk heel veel bij kijken, maar het leidt wel tot een diepergaande relatie.

Op deze manier is de zendingswerker een belangrijke schakel in de beweging van Gods zending in  deze wereld.

Zit het Evangelie in ons bloed?

Zit het Evangelie nu echt in ons bloed of is het meer iets van een rugzak die we afdoen als hij te zwaar wordt? Ik kwam vandaag tussen de conferentiepapieren van Thailand het overzichtje van Paul Hiebert tegen over ‘conversion’. Er zijn drie lagen als het om het christelijke geloof gaat:
1. gedrag;
2. denken, geloof;
3. worldview.

Als Jezus echt je denken en doen, je zicht op de wereld en op je medemens heeft veranderd, dan pas zit je op het worldview-niveau. Zit ik op dat niveau? Zit de kerk in Nederland op dat niveau? We vinden het heel gemakkelijk om christenen in Afrika of Azie met dit schemaatje te beoordelen, maar hoe doen wij het op de Hierbert-schaal?

Ik ben bang dat we ons maar al te vaak op niveau 1 en 2 bevinden. Als we echt veranderd waren door het evangelie dan zou de kerk (in de breedte) toch veel minder tevreden, doorsnee, gemiddeld, dankbaar, rijk, middenklasse, naar binnen gericht en cultureel aangepast moeten zijn?! Of zie ik iets over het hoofd?

Kapunkap

We hebben inmiddels het Thaise woord voor ‘dankjewel’ geleerd: kapoenkap (Ned. spelling). De bediening moet er erg om lachen als we dat proberen te zeggen (vooral als Adri het probeert, lijkt het -:). Donderdagavond was de opening van de conferentie. Het viel ons niet mee om de ogen open te houden, maar dat lag meer aan ons dan aan het programma. We kregen een aantal toespraakjes, zongen samen en keken naar een culturele presentatie met zang en dans door Thaise jongeren. We zijn hier echt in een andere wereld.

Zending en lijden
Bertil Ekstrom (‘ceo’ van de mission commission) hield een lezing over ‘Mission in the way of Jesus Christ’. Zending is de weg van het kruis volgen: het gaat niet buiten vervolging en lijden om. Zending heeft ook alles te maken met de weg van Jezus. Dat vatte Bertil samen in 3 punten:
1. contextualisatie (Jezus kwam naar de aarde);
2. true spirituality (de juiste prioriteiten voor ogen hebben) en
3. het vervullen van Gods doel in de situatie van vervolging en lijden.
Hij eindigde dan ook met een ‘missiological equation’ (rekensom): “spirituality + contextualisatie = mission in a context of suffering” (lastig in Ned. te vertalen). Aan het eind van de avond vierden we avondmaal.

Transformation
Vrijdagmorgen begon met een inspirerend verhaal van Bill Taylor (voormalige leider van mission commission) over de vraag of onze activiteiten nu echt leiden tot discipelschap en een ’transformed worldview’. Hij volgde Paul Hiebert in een verhelderende onderscheiding tussen
1. gedrag;
2. waarden en normen;
3. worldview (basale kijk op de wereld en mens-zijn).

Welke verandering brengt het christelijke geloof op deze 3 niveau’s? Veranderen christenen in Afrika alleen hun gedrag (niet meer drinken, naar de kerk gaan) en verder niets? Of beinvloedt het ook hun denken en hun ‘zijn’. Maar we hoeven niet eens naar Afrika te gaan met die vraag: hoe zijn wij veranderd door het evangelie? Kijken we op een andere manier naar de wereld om ons heen of raakt het eigenlijk de kern van ons bestaan niet? Bill stelde vooral prangende vragen en hij hoopte dat we er door aan het denken worden gezet en dat we dit meenemen in ons denken over zending en bij het ontwikkelen van strategieen. Met het groepje rond onze tafel baden we voor de doorwerking van het evangelie in Peru, Congo, de VS, Nederland, Z-Afrika en Thailand.

Membercare
Tijdens de koffie sprak ik met een Zuid-Afrikaan van SIM over hun werk in Afrika en over hoe zij werkers uit Latijns-Amerika inschakelen. Daarna ging ik naar de netwerkbijeenkomst voor membercare (zorg voor zendingswerkers). Adri ging naar zijn groep van nationale culturele-presentatiezendingsbewegingen. De ca. 30 mensen bij membercare komen uit diverse continenten: Afrika, Australie, Lat-Amerika, Azie, N-Amerika en Europa. Een boeiende groep mensen. We waren bezig met de vraag hoe dit ‘Global Member Care Network’ het beste onder de paraplu van de mission commission kan functioneren.
Daarnaast werd een definitie van membercare gepresenteerd waar we morgen verder over na gaan denken. Ik geef de definitie in het Engels: “Member Care is the ongoing preparation, equipping and empowering of missionaries for effective and sustainable life, ministry and work“. Vanavond hebben we een plenaire sessie over lijden en vervolging, maar daarover morgen meer.