Terug naar Kajo-Keji

Begin oktober 2021 was ik samen met GZB-zendingswerkers Jeannette & Peter de Groot een paar dagen op bezoek in Kajo-Keji, Zuid-Soedan. Het was in meerdere opzichten een bijzonder bezoek. Mijn laatste bezoek aan kajo-Keji was in januari 2017. Daarna brak het geweld los in deze regio en gingen mensen op de vlucht naar Oeganda. De bevolking is nu langzaam aan het terugkeren vanuit de vluchtelingenkampen in Noord-Oeganda. In het gebied van Kajo-Keji is de situatie redelijk stabiel.

Met piloot Rembrand Rodenburg (MAF) richting Noord-Oeganda

Bij de grensovergang naar Zuid-Soedan

Terrein van Kajo-Keji-Keji Christian College

Vernield
Er is echter veel vernield in de afgelopen tijd. Rebellen en soldaten van het nationale leger namen alles mee wat los en vast zat. Die schade moet nu hersteld worden. Er zijn al wat scholen open en er volgen er nog meer. Dan zullen er ook meer kinderen terugkeren.

Veel plafonds zijn opengebroken

Hoopvol
Hierbij wat foto’s dit bezoek. De staf en studenten van Kajo-Keji Christian College (waar Mirjam en ik vroeger lesgaven) waren hoopvol dat het beter zal  worden. En de kerkleiders waren overduidelijk in een persbericht gericht aan de overheid: we hebben stabiele vrede nodig, én goede scholen, én fatsoenlijke wegen, én toegang tot goed drinkwater. En het illegaal kappen van bomen moet stoppen!

Gelukkig valt er nu regen en lijkt het een goede oogst te worden

Keer ons lot!
’s Zondags mocht ik preken in de dienst in de Cathedral. We vierden ook Avondmaal. Ik preekte over Psalm 126: ‘Keer ook nu ons lot HEER!’, zoals U ook in het verleden hebt gedaan. Dan zullen de volken zeggen: De HEER heeft voor hen iets groots verricht!

 

 

‘Ik blijf hier’
Samen met Jeannette ging ik op bezoek bij Remina D’iko (70 jaar). Ze was nog niet zo lang terug in Kajo-Keji. Alles beter dan het vluchtelingenkamp. Haar eigen hut was ingestort. Nu was ze maar in het huis van haar buren getrokken (een huis met 3 muren!). Als de buren terugkomen, dan wist ze niet wat er ging gebeuren. Ze had een hard leven. Ze leeft van het land. Een zoon was omgekomen in de oorlog, een andere zoon had een arm die het niet meer deed vanwege een kogelwond. ‘Ik vertrouw op God, Hij is altijd bij me. En er zijn ook mensen die om me geven’, zei ze. Ik werd er zelf een beetje triest van, eerlijk gezegd, maar Remina houdt vol. ‘Ik ga niet meer weg, ik blijf hier!’.

Remina D’iko