Als ik C.S. Lewis goed begrepen heb, dan is het leven hier en nu nog maar een shadowland. Het land van de overweldigende kleuren wacht ons nog. Zo’n term shadowlands voelt toch wel wat vreemd als je in een 4-sterren hotel zit met airco en te grote buffetten. Natuurlijk, zo zeggen we tegen onszelf, dat is allemaal nodig om ons te kunnen concentreren op de conferentie. Dat klinkt aardig, maar is toch niet helemaal overtuigend. Je verlangen naar dat land van licht is een stuk minder als je shadowland het Jomtiem Palm Beach hotel is!
Alles is context
Zaterdagavond was zwaar. Eigenlijk probeert men te veel onderwerpen in een te korte tijd te behandelen. We hadden een spreker over Business as mission: kun je én zakenman én zendeling zijn? Antwoord was (natuurlijk) ja. Verder weer een bijdrage over kunst en zending: het gebruik van lokale muziek voor christelijke liederen. Dit laatste was boeiend, maar er zat alleen geen muziek bij of in.
Vervolgens kregen we het hoofdonderwerp: contextualisatie. Dat is – even uit de losse pols – op welke manier het evangelie aansluit op de cultuur en gewoonten van de ontvangers. Een panel ging hierop in en gaf een aantal leuke voorbeelden. Interessant was een situatie uit Ivoorkust waar men een gemeente wilde stichten onder mensen met een moslimachtergrond. Men gaf de ‘kerk’ een aankleding die aangepast was aan de doelgroep (geen stoelen bv.). Na een poosje zei de doelgroep: jullie verbergen iets voor ons. Doe normaal en wees kerk!
Zondagmorgen gingen we – na de worship – verder met 2 meer academische verhalen over contextualisatie. In het eerste verhaal werd gezegd dat de relatie tussen evangelie en context er een is van 3 fasen: identificatie, confrontatie en transformatie. Het tweede verhaal ging in op de visie van evangelicals op contextualisatie. Daarna spraken we weer rond de ‘global round table’ door over het onderwerp. We onderstreepten dat de mensen ter plaatse het beste kunnen bepalen hoe de relatie tussen evangelie en cultuur moet zijn. Een broeder uit Latijns-Amerika zei terecht dat dit onderwerp niet alleen voor Afrika of Azië van toepassing is, maar ook voor kerken in het Westen!
Marjory Foyle
Na de lunch ging ik verder in de werkgroep member care. De conferentie-moeheid begint nu heftig toe te slaan. Hoeveel informatie kan een mens (ik!) per dag aan?
Bij membercare spraken we door over contextualisatie. Hoe ziet de zorg voor zendingswerkers er uit in Afrika en India? Ook dat zijn zendende landen. Een Nigeriaanse organisatie heeft nu meer dan 800 werkers. De kerken daar willen de komende jaren duizenden werkers uitzenden. Wie houdt zich bezig met de ondersteuning van deze mensen? Een Nigeriaanse zendingsleider heeft gezegd: ‘Afrika heeft de wereld niet veel te bieden als het gaat om economie of techniek, maar misschien is dit leger van zendingswerkers wel het beste wat Afrika te bieden heeft’. Tijdens de thee sprak ik met de de 86-jarige dr. Marjory Foyle, zo’n beetje de uitvindster van membercare in Europa. Ze vertelde me over de beginjaren en over het belang van een face-to-face interview bij psychologische testen (“Dat gebeurt tegenwoordige steeds minder”). We hadden het ook over de mogelijkheid van een te veel aan member care. Een bijzondere vrouw.
Hallo Jaap, Ik ben Rosanne, de jongste dochter van Adri. Leuk om op deze manier wat meer te weten over wat jullie uitspoken daar in het verre Thailand! Sterkte met de conferentie-moeheid en Pa, ik lees dat je nog even moet oefenen op je uitspraak 😉 We bidden voor jullie! Groetjes, Rosanne
Dag Jaap (en via jou ook Adri), Vannacht ontving ik jullie info over je ‘blog’. Wat fijn te lezen dat jullie het goed maken. Je verslag doet mij met genoegen denken aan de ontmoetingen met MC in Merville :). God Bless. Marco