Ik heb een goed leven gehad’, zei mama een paar dagen voor haar overlijden op 6 januari 2025. We hebben als kinderen en kleinkinderen veel om dankbaar voor te zijn in onze moeder en oma & omi, nu we vandaag afscheid van haar nemen. In dit korte moment wil ik wat herinneringen naar boven halen en een aantal eigenschappen van onze moeder – Aad Haasnoot-van ’t Slot – noemen die ons kunnen inspireren op onze weg door het leven.

Verhalen genoeg
Er zijn verhalen genoeg! Verhalen vertellen, vinden Haasnoten niet moeilijk, dat leerden we van onze vader én van onze moeder. Ook toen mama’s wereld heel klein werd en zich beperkte tot de Talmahof in dit afgelopen jaar, gingen de verhalen door. Nu vooral over haar jeugd in Waddinxveen, over haar vader die té jong was overleden, over het gezin met de vijf zussen en over onderduikers in de Tweede Wereldoorlog.
In het verleden leefde ze op, in het heden was ze vaak de weg kwijt. We zijn dankbaar dat ze ons tot op het laatst toe herkende en op ons betrokken was. Hebben jullie wel een huwelijkscadeau van mij gekregen, vroeg ze nog aan kleinzoon David en zijn vrouw, net na nieuwjaar. En ze gunde een van haar kleindochters écht een vriend: je bent zo’n knappe meid!

Er zijn veel verhalen & herinneringen. Ik verbind ze losjes met drie eigenschappen die zo kenmerkend voor mama waren: gezelligheid creëren, goed-doen voor een ander, en blijven vertrouwen.

Gezelligheid creëren
In haar oma-boekje liet ze opschrijven: ‘Ik was een vrolijk kind; moeder zei: ondeugend. Er werd veel gezongen in huis, vooral toen m’n vader nog leefde’.
Hans en Aad vonden het heerlijk om mensen te ontvangen en samen met gasten goed te eten. Mama dekte dan de tafel heel mooi, met het Duitse servies & het zilveren bestek, en met bloemen in de kamer. Ze schreef ergens: ‘In de eerste jaren dat we getrouwd waren, kwamen oma van ’t Slot en opa & oma Haasnoot bij ons eten op onze trouwdag. Ik maakte er altijd een feest van’.

In de brieven die ze aan mij en Mirjam schreef toen wij in Ethiopië woonden, gaat het heel veel over wie er op bezoek kwam en hoe gezellig het was. De kleinkinderen herinneren zich vooral de kippensoep, de zondagse AGV (aardappelen-groente-vlees) met zelfgemaakte appelmoes, en griesmeelpudding met bramensap toe. En in een stoere bui dronk ze soms een glas bier!

De verhuizing van Katwijk naar Emmeloord in 1986 was spannend geweest. Zouden ze er kunnen aarden? De Katwijkers konden zich niet voorstellen dat er leven mogelijk was buíten Katwijk. Het werden hele goede en gezegende jaren in Emmeloord. Vriendschappen bloeiden op, en mama bracht vele uren door in haar tuintje, met kaarten-maken, handwerken en andere creatieve projectjes. Ze ontplooide zich als nooit te voren: kwam in het bestuur van de vrouwenvereniging, ging op Engelse les, deed een computercursus en bewegen voor ouderen.

Goed-doen voor een ander
Aad was ooit naar Noordwijk verhuisd voor het werk met verstandelijk gehandicapten bij de Van den Bergh-stichting. Zo had ze Hans ontmoet in Katwijk. Daarna volgde een leven met een groot gezin en hard werken in de bakkerij. Hoe heeft ze dat ooit allemaal kunnen doen, vraag je je af. Een gezin met 7 kinderen draaiend houden en ook nog heel veel werk in de bakkerij verzetten. Het was ook eigenlijk niet mogelijk. Ooit zei ze me op het bankje in de zon, in het voortuintje op de Munnikplaat: ‘De bakkerij heeft ons misschien té veel gekost’. Ik denk dat dat zo is.

In de Emmeloordse periode richtte haar energie zich vooral ook op anderen. Ze deed veel bezoekwerk namens de kerk en in Wittestein, was actief voor de Roemenië-werkgroep, maakte heel veel potten jam, en pannenkoeken, en soep voor allerlei goede doelen. Ze ging ook een keer mee op tournee met het koor van Nelleke als kok. En in de jaren dat ze dat nog kon, behangde ze een kamer bij een van de kinderen of vermaakte ze de gordijnen voor ons. En dan was er ook nog de enorme hoeveelheid kaarten die ze verstuurde om iemand te feliciteren of te bemoedigen.

Blijven vertrouwen
Na het overlijden van papa werd het geloof van mama verdiept, ze wilde blijven vertrouwen, ondanks het verdriet. In de brieven die ze aan ons stuurde in die tijd, lezen we daar veel over. Ze zegt ergens: ‘… soms kun je van harte zingen over de liefde van God voor ons. Door het sterven van papa ben je toch weer extra doordrongen dat we we hier geen blijvende stad hebben… Ik heb er de laatste dagen veel over nagedacht – maar niet somber hoor…’. Ze koos ervoor om zich op het goede te richten: ‘Het is fijn om mooie dingen te herinneren, de nare dingen … daar heb je al genoeg verdriet over gehad’.

Mama had véél aan de kerkdiensten. Toen ze nog naar de kerk ging, was dat mét hoed. Niet om een groot statement te maken, maar omdat ze dat zo gewend was. Ze had trouwens wel duidelijke meningen over de kerkelijke ontwikkelingen, maar daarin werd ze steeds milder.
Toen ze een tablet leerde bedienen, ging ze meedoen met kerkshoppen. Naast de diensten in Emmeloord, volgde ze de Noorderkerk in Amsterdam en de Maranathakerk in Rotterdam. Ook deed ze een telefonische preekbespreking met tante Co op Tholen, nadat ze allebei daar de avonddienst hadden beluisterd.

De dagen voor haar overlijden was er het vertrouwen dat ze thuis zou komen, maar er was soms ook de aanvechting: ik heb zoveel verkeerd gedaan, ben ik er wel klaar voor? Zonder haperen zei ze alle drie de coupletten van het lied ‘Ik wens te zijn als Jezus’ op. Met als refrein: ‘Och, Heiland wil mij helpen en maak mij zo als Gij’.

We hadden Psalm 91 – de nieuwjaarspsalm – met haar gelezen. En de laatste dag dat ze nog aanspreekbaar was, vroeg ze meerdere keren: ‘Wie zei nu ook alweer – Wie in de schuilplaats van de Allerhoogste is …?’ En dan maakten we het vers voor haar af: ‘die zal overnachten in de schaduw van de Almachtige’.

Voor mama is dit nu geen vraag meer … voor haar is het werkelijkheid geworden.

[door Jacob Aart Haasnoot – 10 januari 2025]

Het overlijdensbericht staat hier.
Dit liturgie van de dienst hier.
De opname van de dankdienst voor haar leven hier (ingekorte versie & lage resolutie; mp4 / 186MB).